ร้อยสิบสอง

หลังอาหารค่ำ ฉันพบว่าประตูห้องนอนแง้มอยู่

ใจฉันกระตุกวูบ—ไม่ใช่ด้วยความตื่นตกใจ แต่เป็นความรู้สึกที่ค่อยๆ ดิ่งลงช้าๆ แบบที่สัญชาตญาณรับรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนที่ตาจะเห็น

เมื่อฉันผลักประตูเข้าไป ฉันไม่ได้กรีดร้อง

ไม่ได้สูดลมหายใจเฮือก

ฉันแค่... จ้องมอง

ชุดราตรี... ทั้งหมด... ถูกกรีด ถูกฉีกทำลายจน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ